Column Marissa Willemse: Een betere aanbesteding begint bij jezelf

Als belangenbehartiger voor de installatiebranche heb ik het in deze column vaak over anderen. Bijvoorbeeld over de aanbesteder. Die verliest vaak de doelmatigheid uit het oog, kijkt alleen naar de regels en jaagt de inschrijver op hoge kosten. De wetgever is nog een graadje erger. Hij bedenkt vervelende regels die de broodnodige innovatie belemmeren en heeft ondertussen geen idee wat ze in de praktijk betekenen voor ondernemers. Nee, dan de inschrijvers: noeste, eerlijke werkers, die altijd redelijk zijn en nooit overvragen. Toch?
Dit is natuurlijk geen reëel beeld van de werkelijkheid. Want als ik eerlijk ben, is er óók op inschrijvers het nodige aan te merken. Een aantal voorbeelden. Soms vinden wij het handig om een vraag niet te stellen. Want waarom zou je je concurrent wijzer maken dan ie is? Als we de opdracht eenmaal hebben, dan valt er vast wel wat te regelen. Of er is sprake van clustering. We weten dat dit niet mag, maar kijken toch even de andere kant op. Als groot bedrijf kunnen we namelijk makkelijk voldoen aan die zware referentie-eisen.

Persoonlijk vind ik deze het ergst: we zien een hoop onredelijke en disproportionele eisen in de aanbesteding en hopen dat genoeg concurrenten zich hierdoor laten afschrikken. De kans is dan groot dat we maar een paar mede-inschrijvers hebben of zelfs de enige inschrijver zijn. Opportunisme pur sang.

Ik snap heel goed dat ons marktgedrag simpelweg te maken heeft met commerciële belangen. Maar het wordt dan wel heel lastig om dergelijke aanbestedingen uit te bannen. Mijn moraal van het verhaal: een goede aanbestedingspraktijk begint gewoon bij jezelf. Laten we met die gedachte 2018 inluiden. Proost!